Nederlands goud bij EK Sledehonden: Stefan en Ilse Donker
Tussen al het Olympisch geweld valt het misschien niet zo op, maar Nederland is sinds dit weekeinde ook een Europees Kampioen rijker. In de Italiaanse sneeuw van Millegrobbe, een kilometer of 30 noordoostelijk van het Lago di Garda, werden de Europese Kampioenschappen Sledehondenrennen gehouden, en Stefan en Ilse Donker uit het Brabantse Zevenbergschen Hoek wisten na drie spannende dagen de hoogste plek op het ereschavot te bereiken in de Sprintklasse voor teams met 6 honden.
Stefan Goris uit België kreeg het zilver omgehangen, Kati Dagenais uit Canada werd derde, maar deed buiten mededinging mee, omdat een Canadees niet tijdens een EK op het podium kan komen. Het brons ging dus naar Jiri Trinka uit Tsjechië. Dogzine feliciteerde de winnaar en sprak met hem…
Stefan deed mee in de sprintafstand voor zes honden. In dit soort kampioenschappen heb je meerdere klassen, zoals de Skijöring (één hond en de atleet op ski’s), de klasse slede met 4 honden, slede met 6 honden, met 8 honden en de klasse ongelimiteerd, waar je dus zoveel honden als je wilt voor de slee mag zetten. Elke vorm kent ook weer zijn eigen afstanden, skijöring (zelfde afstand als 6 honden klasse) en vier honden lopen ca. 8 kilometer, de zes honden klasse tussen de 11 en 15, in dit geval 12,5 kilometer, 8 honden gaan 16,17 kilometer en de open klasse moet 231 kilometer trail afleggen. De tijden van drie dagen bij elkaar opgeteld vormen dan de uiteindelijke tijd, en de snelste wint. Maar, zoals Stefan ook zegt, “Je bent zo snel als je langzaamste hond”, dus meer honden betekent niet automatisch een groot voordeel.
In sneeuw lopen is voor zeker de Nederlandse teams niet heel gebruikelijk, er valt hier nu eenmaal niet veel sneeuw. En ook bergen, boven de 1500 meter, zijn onbekend. Niet voor niks waren Stefan en Ilse dan ook al begin februari naar Oostenrijk gegaan om allereerst de Alpirace te rijden, een etappewedstrijd over 6 dagen waarvan drie in Oostenrijk en drie in Italië (ook in Millegrobbe). En ook die race wist het Nederlandse duo op hun naam te schrijven. Eenmaal aangekomen in de sneeuw werd er nog anderhalve week getraind om de honden zoveel mogelijk klaar te stomen voor het EK.
Stefan en Ilse werken niet met de traditionele vier hondenrassen voor races, de Malamute, Siberische husky, Samojeed of Groenlandse hond, maar met een eigen gefokte hound. “Wij lopen in het open circuit, de formule één van de sledehondensport, en we lopen met een mix van rassen, met name jachthond zit er in, de verzamelnaam is hound, in de lange afstandswedstrijden zoals de Iditarod , gebruiken ze honden met een hoger percentage husky in de genen, dat noemen ze de Alaskan husky. De honden die wij hebben zien er ook niet allemaal hetzelfde uit qua bouw, ze hebben wel een stamboom, het is geen officiële, maar het wordt wel allemaal bijgehouden. Het type hond wordt al ruim 80 jaar gefokt, en wat we hiermee proberen is de ultieme sledesporthond te krijgen.” Dit type hond heeft behalve snelheid nog een voordeel, ze zijn socialer dan de andere rassen, wat makkelijker te trainen en wat slaafser. “Je kan ze in het bos ook gewoon als groep loslaten zonder dat ze uren weg zijn.”
De race zelf was heel erg spannend. De eerste dag lukte het allemaal goed bij Stefan. “Een aantal teams had het ook wat moeilijker, er was net nieuwe sneeuw gevallen, en we hadden een hele goede run, ik startte als laatste, haalde onderweg twee teams in, en bij de finish was ik eerste met 26 seconden voorsprong op nummer 2, een goede positie.” Maar, zo is het nu eenmaal geregeld, wie als snelste eindigt vertrekt de volgende dag als eerste, bij een EK met tussenpozen van 1 minuut op het volgende team. Het eerste team moet dus trailtrekken. “Dan ben je het haasje dus” zegt Stefan, want als eerste door de sneeuw is stukken zwaarder.
En er was nog een nadeel, want één van de honden van Stefan was niet fit.”Mijn belangrijkste hond, de oudste, die normaal voorop staat, was in december loops geweest en psychisch niet fit. Bij de start was ze enthousiast, maar tijdens het lopen was ze niet gefocust, de lijn was niet altijd strak, en honden moeten gaan met plezier, zijn ze er niet bij moet je ze niet belasten. Dus heb ik die hond er uit moeten halen en moest een hond voor wie dit het eerste seizoen is haar plek innemen, En dan is het helemaal zwaar.”
Maar gelukkig ging het tot anderhalve kilometer voor de finish prima, en bleef de concurrentie op afstand. Toen, bij het passeren van een heuvel, kwam nummer twee vlak achter Stefan en begon al keihard te schreeuwen om Stefan’s honden te laten schrikken. “Dat deden ze dus niet, maar het gaf mij de gelegenheid om te kiezen. Hij zat dicht achter mij, ik kon zien dat hij ongeveer een halve minuut achter lag. Zo kon ik het even rustig aan doen, en hem laten inlopen. Zodoende had hij over twee dagen de snelste tijd, en dat hij de derde dag als eerste eruit moet.” En zo had Stefan de derde dag het voordeel geen trail te moeten trekken. Iets wat de nummer twee ook berouwde.
Met deze strategie was het verschil op dag drie 12 seconden, en dat was startend vanaf de tweede plek prima in te lopen. Met het gevolg, het goud op het EK.
Het sledehondenseizoen is kort, in september beginnen de trainingen, rond eind maart is het wel afgelopen. Trainingen die met kleine, vierhondenteams beginnen voor een zware kar door de Brabantse bossen. Eerst 3, 4 kilometer om op te bouwen, dan steeds verder, en in grotere teams. Een combinatie van intervaltraining met endurance. En zodra het echt koud wordt, december, januari, zijn de honden dan in topvorm.
Voor Stefan en Ilse was Millegrobbe de laatste wedstrijd van dit seizoen. “Het is een hobby, het werk moet ook weer, de dagen zijn op.” De honden mogen een zomer spelen en ravotten in tuin en zwembad. Maar de uitdaging voor het volgende koude seizoen staat al vast, het WK in Frankrijk. De sportkoepel van de IFSS (International Federation of Sledgedog Sports) organiseert deze in Bessans (Tussen Grenoble en Turijn), samen met de Lekkarod Associaton. Deze laatste is de Europese variant van de Iditarod uit Alaska, en kent 9 etappes in 9 dagen, elk van ca. 40-50 kilometer. Voor de liefhebbers, de 2018-versie van de Lekkarod vindt plaats tussen 14 en 22 maart, in de omgeving van Bessans. De data voor de WK zijn nog niet bekend. Oh ja, naast de sneeuwvariant is er ook een dry land variant, met karren dus en over “droge” grond. In 2019 wordt die in Letland verreden. We houden u op de hoogte.
Foto’s: Massimo Mazzasogni, Ilse Donker