Is het herkennen van hondenemoties aangeboren of aangeleerd
Wij, de mens, leven al een kleine 40.000 jaar samen met het dier dat als eerste gedomesticeerd werd, de hond. En er zijn wetenschappelijke stromingen die menen dat mensen en honden samen emotionele signalen en cognitieve vaardigheden ontwikkelden zodat we elkaar beter konden begrijpen, met een mooi woord de co-domesticatiehypothese.
We weten bijvoorbeeld dat honden in de loop van die vele duizenden jaren samen het vermogen hebben ontwikkeld om menselijke woorden en gebaren te begrijpen. Ook is bekend en bewezen dat honden ons stemgeluid en onze gezichtsuitdrukkingen kunnen gebruiken om menselijke emoties te herkennen. Maar andersom, oftewel, hoe wij ons hebben aangepast aan de hond als metgezel, is veel minder bekend en nog nauwelijks onderzocht.
Er is nu weel net nieuw onderzoek gepubliceerd door Federica Amici en Juliane Bräuer van het Max Planck Instituut. De onderzoekers hebben een poging gedaan om licht te werpen op hoe goed mensen de emotionele signalen van honden kunnen begrijpen, en waar dat begrip vandaan komt.
Om te testen hoe goed mensen de emoties achter gezichtsuitdrukkingen van honden kunnen begrijpen, verzamelden de onderzoekers foto's van honden, chimpansees en mensen die ofwel blije, verdrietige, boze, neutrale of angstige emoties vertoonden, emoties die werden onderbouwd door de fotografen van de foto’s zelf. Vervolgens rekruteerden ze 89 volwassen deelnemers en 77 kinderen en deelden die in op basis van hun leeftijd, de houding van hun oorspronkelijke cultuur jegens honden en hun persoonlijke geschiedenis met honden.
Elke deelnemer kreeg foto’s te zien van honden, chimpansees en mensen en werd gevraagd te beoordelen of het individu op de foto gelukkig, verdrietig, boos of angstig was. Aan volwassenen werd ook gevraagd om de context te bepalen waarin de foto was genomen (bijv. was het individu (hond, aap, mens) aan het spelen met een vertrouwde partner; stonden ze op het punt om aan te vallen etc..).
De resultaten van het onderzoek toonden aan dat, hoewel sommige hondenemoties al in het begin kunnen worden herkend, het vermogen om hondenemoties betrouwbaar te herkennen voornamelijk door leeftijd en ervaring wordt verkregen. Oftewel, herkenning van hondenemoties is niet iets wat zich genetisch heeft ingenesteld bij ons, in tegenstelling tot diezelfde eigenschap wel genetisch lijkt bij honden. Bij volwassenen was de kans om hondenemoties te herkennen groter voor deelnemers die opgroeiden “in een culturele context met een positieve houding ten opzichte van honden”, ongeacht of ze zelf een hond hadden. Mensen uit een hond-negatieve context herkennen signalen vaak veel minder goed.Specifiek werden Europese hondenbezitters, Europese niet-hondenbezitters, In Europa wonende moslims (minimaal 3 jaar) en in een uitgesproken islamitisch land wonende moslims, deze laatste groepen beide niet-eigenaren. De Islam-cultuur staat negatief ten opzichte van honden (iin het algemeen).
Kinderen herkennen woede en geluk bij honden beter dan bij chimpansees
Een hond-positieve cultuurachtergrond, een achtergrond waarbij honden in het menselijk leven zijn geïntegreerd en als zeer belangrijk worden beschouwd, kan leiden tot een hogere mate van passieve blootstelling en verhoogde neiging en interesse in honden, waardoor mensen beter worden in het herkennen van de emoties van honden zelfs zonder een geschiedenis van persoonlijk hondenbezit.
"Deze resultaten zijn opmerkelijk", zegt Amici, "omdat ze suggereren dat niet per se directe ervaring met honden het vermogen van mensen om hun emoties te herkennen beïnvloedt, maar eerder het culturele milieu waarin mensen zich ontwikkelen."
De onderzoekers ontdekten ook dat, ongeacht leeftijd of ervaring met honden, alle deelnemers boosheid en geluk betrouwbaar konden identificeren. Hoewel deze resultaten kunnen duiden op een aangeboren vermogen dat wordt begunstigd door de co-domesticatiehypothese, is het ook mogelijk dat mensen deze emoties snel leren herkennen, zelfs als de blootstelling aan dergelijke emotionele signalen bij honden beperkt is.
Voor andere hondenemoties (angst, verdriet) bleken kinderen opvallend laag te scoren op de herkenningsschaal. Wel herkenden kinderen woede en geluk betrouwbaarder bij honden dan bij chimpansees, maar de andere emoties van honden werden even slecht herkend als bij chimpansee-emoties, wat suggereert dat het vermogen om te begrijpen hoe honden zich voelen niet aangeboren is.
"We denken dat het waardevol zou zijn om in toekomstig onderzoek te proberen precies te bepalen welke culturele aspecten van invloed zijn op iemands vermogen om hondenemoties te lezen, en om real-life stimuli en lichaamsuitdrukkingen op te nemen in aanvulling op geïnstrueerde stimuli en gezichtsuitdrukkingen," zegt Bräuer. "Op deze manier zouden we een beter begrip kunnen ontwikkelen van interculturele variatie in emotieherkenning. Hopelijk kan deze informatie worden gebruikt om het optreden van negatieve incidenten tussen mensen en honden te verminderen die worden veroorzaakt door het onvermogen van mensen om hondensignalen te lezen."
Bij de foto: fotograaf onbekend. Als we de fotograaf kennen willen we deze graag de credits geven