Dierenartsen hebben verschillende rasspecifieke overtuigingen over pijngevoeligheid die verschillen van het grote publiek, maar zeer consistent met elkaar zijn. Dit is opmerkelijk omdat er momenteel geen wetenschappelijk bewijs is voor biologische verschillen in pijngevoeligheid tussen hondenrassen. Daarom is onderzocht of pijngevoeligheidsdrempels verschillen tussen hondenrassen en, zo ja, of de pijngevoeligheidsbeoordelingen van dierenartsen deze verschillen verklaren of dat deze beoordelingen worden toegeschreven aan gedragskenmerken.

Pijngevoeligheidsdrempels [met behulp van kwantitatieve sensorische testmethoden (QST)] en hondengedrag (met behulp van vragenlijsten voor eigenaren en emotionele reactiviteitstests) werden prospectief gemeten bij geselecteerde hondenrassen. Er werden volwassen, gezonde honden van 10 hondenrassen gebruikt.  Bij die rassen zaten rassen die subjectief door dierenartsen werden beoordeeld als hoge (chihuahua, Duitse herder, Maltezer, Siberische husky), gemiddelde (border collie, Boston terriër, Jack Russell terriër) of lage ( golden retriever, pitbull, labrador retriever) pijngevoeligheid. 149 honden werd opgenomen in de analyses.

"Reactiviteit op externe prikkels is een maatstaf die veel wordt gebruikt in neurologie- en pijnklinieken voor mensen", zegt Duncan Lascelles, hoogleraar translationeel pijnonderzoek bij NC State en mede-corresponderende auteur van het werk. "We hebben deze maatregelen voor honden aangepast en gebruikt in deze studie."

De gevoeligheid van elke hond voor druk en temperatuur werd getest door een drukinstrument in te drukken (denk aan beide uiteinden van een balpen - puntig en stomp) en vervolgens een warme thermische sonde tegen de bovenkant van de achterpoot. De stimulus werd onmiddellijk ingetrokken toen de hond zijn poot bewoog. Elke test werd vijf keer herhaald en de resultaten werden gebruikt om de gevoeligheid te meten.

De onderzoekers voerden ook twee tests van emotionele reactiviteit uit die waren ontworpen om te zien hoe de honden reageerden op onbekende dingen of mensen en om enkele van de stressvolle aspecten van een bezoek aan de dierenarts na te bootsen: de nieuwe objecttest en de "ontevreden vreemdeling" -test. Het nieuwe object was een opgezette aap die bewoog en geluid maakte. De ontevreden vreemdeling was een persoon die betrokken was bij een luid telefoongesprek voordat hij de hond opmerkte en riep.

De resultaten waren verrassend. Uit het onderzoek bleek dat sommige rassen, zoals de Labrador Retriever en de Golden Retriever, over het algemeen minder gevoelig zijn voor pijn. Aan de andere kant toonden rassen zoals de Chihuahua en de Duitse Herder een hogere gevoeligheid voor pijn. Dit betekent dat deze hondenrassen mogelijk sneller pijn ervaren dan andere rassen.

Het onderzoeksteam bestudeerde verschillende factoren die van invloed kunnen zijn op de gevoeligheid voor pijn bij honden, waaronder gedragsindicatoren en genetische aanleg. Ze maakten gebruik van een geavanceerde techniek genaamd de "hondenpijnschaal" om de pijndrempel van verschillende rassen te meten. Deze schaal is ontwikkeld om de pijnrespons van honden te beoordelen op basis van objectieve maatstaven.

De resultaten gaven aan dat er inderdaad rasspecifieke verschillen zijn in pijngevoeligheidsdrempels bij honden. Deze verschillen kwamen echter niet altijd overeen met de ranglijsten van dierenartsen. Maltezers vertoonden bijvoorbeeld een hoge gevoeligheidsdrempel, in overeenstemming met de perceptie van dierenartsen. Siberische husky's daarentegen werden door dierenartsen als zeer gevoelig beschouwd, maar hun pijntolerantie bleek in het middenbereik te liggen. Interessant is dat sommige grotere rassen waarvan werd aangenomen dat ze gevoelig waren, in feite een gemiddelde tot hoge pijntolerantie vertoonden.

De studie liet ook een mogelijk verband zien tussen de emotionele reactiviteit van een hond en de pijntolerantiescores van dierenartsen voor bepaalde rassen. Honden die minder geneigd waren om met nieuwe objecten om te gaan of stress vertoonden tijdens interacties met vreemden, werden soms beoordeeld als een lagere pijntolerantie. Dit suggereert dat de stressniveaus en emotionele reactiviteit van een hond tijdens een dierenartsbezoek de perceptie van een dierenarts van pijntolerantie voor dat ras kunnen beïnvloeden.

Het onderzoeksteam benadrukt dat deze resultaten niet betekenen dat bepaalde hondenrassen zwakker zijn dan andere. Het gaat eerder om de perceptie en het uiten van pijn. Sommige hondenrassen kunnen meer moeite hebben om pijn te verbergen of te onderdrukken, terwijl andere rassen mogelijk beter in staat zijn om pijn te verdragen.

De bevindingen van dit onderzoek hebben belangrijke implicaties voor dierenartsen en eigenaren van honden. Het is belangrijk om rekening te houden met de gevoeligheid voor pijn bij het beoordelen en behandelen van honden. Het kan bijvoorbeeld nodig zijn om voorzichtiger te zijn bij pijnlijke procedures of om pijnverlichting op maat te bieden, afhankelijk van het ras van de hond.

Verder onderzoek is nodig om de exacte redenen achter de waargenomen verschillen in gevoeligheid voor pijn tussen hondenrassen te begrijpen. Het is mogelijk dat genetische factoren een rol spelen, evenals verschillen in de zenuwstelsels van de honden. Een dieper inzicht in deze kwestie kan leiden tot verbeterde pijnbehandeling en zorg voor honden van alle rassen.

Al met al werpt dit onderzoek een nieuw licht op de gevoeligheid voor pijn bij honden. Het benadrukt dat verschillende rassen verschillende niveaus van gevoeligheid kunnen hebben en dat dit een belangrijke overweging moet zijn bij het omgaan met pijn bij honden. Door meer aandacht te besteden aan deze kwestie kunnen we ervoor zorgen dat alle honden de juiste zorg en behandeling krijgen, ongeacht hun ras.