• Access denied
  • Access denied

Toegang geweigerd

Leestijd
3 minuten
Tot nu toe gelezen

Toegang geweigerd

za, 10/19/2019 - 18:31

'Je kunt je hond hier niet mee naar binnen nemen'. ‘We staan ​​geen honden toe, sorry’. 'Kan de hond buiten wachten?'

In 2 restaurants, een winkel en zelfs het ziekenhuis zijn Don en ik dit soort opmerkingen en vragen tegengekomen. Sinds januari 2016 is het verboden om een ​​hulphond de toegang tot een openbare plaats te weigeren. Het lijkt er echter op dat niet iedereen bekend is met de wet.

Zelfs ik moest er meer informatie over hebben toen Don voor het eerst bij me kwam. Waar kan hij heen? Zijn er plaatsen waar hij niet is toegestaan? En hoe bewijs ik dat hij echt een hulphond is?

Mij ​​is verteld dat hij overal naartoe kan, behalve op de intensive care en de operatiekamer in een ziekenhuis. Wat nog interessanter is, is dat zolang het veilig is en hij zich gedraagt, hij niet aan de lijn hoeft te zitten.

Omdat ik echter de neiging heb om de veiligheid en het welzijn van hemzelf en die van anderen voorop te stellen, zijn er andere plaatsen waar ik ervoor kies hem niet mee te nemen. We gaan nergens heen waar wilde dieren vrij rondlopen. Dus bezoeken aan de Oostvaardersplassen bijvoorbeeld, gebeuren niet. Don gaat ook niet naar concerten, theatershows of films. Muziek is al luid, en voor een hond is het tien keer luider. Het zou pijn aan zijn oren doen en dat is erg ongemakkelijk voor hem. Ik doe ook concessies in een restaurant met een open keuken. Hoewel het illegaal is om de hond de toegang te weigeren, vraag ik toch om zo ver mogelijk van de keuken te zitten. Ik houd ook rekening met de beslissing om hem al dan niet van de riem af te halen. Buiten, als het geen plek is waar honden los mogen zijn, blijft Don ook aangelijnd. Binnen hangt het  af van waar we zijn. Ik houd hem aangelijnd in winkels, de meeste restaurants en in wachtkamers bij de dokter of in het ziekenhuis. Er zijn 2 plaatsen in het dorp waar we vaak gaan eten. Daar mag hij los. Het zijn redelijk rustige plaatsen die we goed kennen. Hij blijft naast me terwijl ik eet en volgt me wanneer ik beweeg. Hetzelfde geldt voor het buurthuis in de buurt van waar mijn moeder woont. Onze lokale "Beter Horen" is ook ons ​​tweede thuis geworden. Hij loopt ook zonder riem door die winkel. In het ziekenhuis of bij de dokter mag hij niet van de lijn gaan totdat ik in de kamer ben waar mijn afspraak plaatsvindt en de deur gesloten is. Dan wordt hem gevraagd om te gaan liggen en te wachten. Hij mag niet vrij rondlopen in een behandelkamer.

Het is heel belangrijk om te laten zien dat je een verantwoordelijke en in-control-zijnde handler bent. Het is goed om respect te tonen voor de mensen om je heen. Ik heb een pas die ik op elk moment kan gebruiken om te bewijzen dat hij een geregistreerde hulphond is en als we naar een medische afspraak of de luchthaven gaan, heb ik altijd zijn medisch paspoort bij me, zodat ik kan laten zien dat zijn vaccins actueel zijn als daarom wordt gevraagd.

Geconfronteerd worden met uitspraken en vragen die aangeven dat mijn hond niet welkom is, vind ik persoonlijk kwetsend en respectloos. Ik doe er alles aan om de mensen om me heen te respecteren. Dus ik waardeer het als ik me ook gerespecteerd voel. Mijn hond is een verlengstuk van mij. Hij zorgt ervoor dat ik ondanks mijn handicap zo onafhankelijk mogelijk kan zijn. Dus ik voel dat als mijn hond wordt geweigerd, ik wordt geweigerd omdat ik een handicap heb. Ik geloof dat niemand in de gehandicapte gemeenschap ooit het gevoel zou moeten hebben dat ze minder waard zijn vanwege beperkingen. Dat is een discriminatie.

Gelukkig ben ik goed in het veranderen van moeilijke ervaringen in iets positiefs. Ik ken mijn rechten en elke keer dat we de toegang worden geweigerd, heb ik meer zelfvertrouwen over wie ik ben.

De meeste situaties waarin ik me bevond, konden gemakkelijk worden opgelost door rustig uit te leggen dat Don een geleidehond is, of door mijn pas te tonen. Als dat niet werkt en u toch nog moet vertrekken, kun je een of meer van de volgende dingen doen.

  • Meld dit aan het management of het hoofdkantoor van de plaats waar u de toegang werd geweigerd.
  • Meld het aan de school waar uw hond is opgeleid. Ze zijn zich graag bewust van deze informatie en kunnen u advies geven over hoe u de situatie het beste kunt oplossen.
  • Meld dit aan uw plaatselijke gemeente. Ze geven vergunningen aan de lokale winkels en restaurants en kunnen eigenaren helpen de wet te kennen.
  • Dien een rapport in bij Stichting Gebruikers Assistentiehonden. Hier houden ze campagnes om ervoor te zorgen dat iedereen op de hoogte is van de wet en er vaak gesprekken over voeren met grote bedrijven.
  • Doe aangifte bij het College voor de Rechten van de Mens. Hier verzamelen ze gegevens over het type en de frquency van weigeringen. Doe onderzoek om te zien of weigeringen echt tegen de wet zijn en geef advies over discriminatie die in 80% van de gevallen door een rechter wordt nageleefd.

Hoewel het vermoeiend en zelfs verontrustend kan zijn om deze stappen te moeten doorlopen, is het erg belangrijk om dit te doen. Hoe meer mensen zich ervan bewust zijn dat weigeringen plaatsvinden, hoe sneller en efficiënter de wet kan worden gehandhaafd. Wat nog belangrijker is, vergeet niet dat u er niet alleen mee hoeft te doen. Ga naar een vriend, familielid of een organisatie die u kan helpen en ondersteunen bij het indienen van uw rapporten. Kom op voor je rechten. Jij bent ook een persoon!