Opvanghonden, vaak geen eigendom en dus...
Wie een hond via een asiel of stichting voor opvang van (buitenlandse) honden adopteert, doet er goed aan het contract goed te lezen en te kijken of dit inderdaad de situatie is die hij of zij wil. Want anders kun je wel eens voor onplezierige verrassingen komen te staan. Dat ontdekte ook een man die via stichting Zalikas, een stichting die zwerfhonden uit Oost-Europa zou opvangen en herplaatsen, een hond had geadopteerd.
Wat was het geval? De man die de hond heeft geadopteerd, ondertekende bij stichting Zalikas een contract waarin hij zich verplichtte om voor de hond te zorgen overeenkomstig de normen en geldende wet- en regelgeving op het gebied van dierenwelzijn, alsook de kosten voor het onderhoud van de hond te dragen. Te denken valt hierbij o.a. goed en voldoende voedsel — voldoende water — voldoende en juiste lichaamsbeweging. Bij ziekte komen de kosten voor de houder van de hond, de man dus, en als de hond ziek zou worden of weg zou lopen moest de man de stichting informeren. Tweemaal per jaar moet de Stichting op de hoogte gehouden worden over het welzijn van de hond, en als de Stichting dat wil, mogen ze op huisbezoek komen. Aangekondigd huisbezoek, dat wel. De hond op zijn eigen naam registreren in een databank mag niet, zo stelt het contract.” De hond komt op naam van de Stichting in een databank, waarvoor de kosten door de Stichting worden gedragen. De hond zal derhalve te allen tijde op naam van de Stichting staan, en haar eigendom blijven.”
Een dergelijk contract is overigens niet ongewoon, heel veel asiels en stichtingen stellen vergelijkbare voorwaarden.
In dit geval werd de hond ziek. En had de man de hond wel op zijn eigen naam en adres laten registreren bij een databank. De hond, Sunday, maar inmiddels Zora genaamd, kreeg diarree. De ingeschakelde dierenarts gaf een antibraakmiddel en antibiotica. Volgens contract stelde de man de stichting op de hoogte. Maar, deze “onderschreef het gekozen beleid niet” en eiste dat de man de hond zou terugbrengen zodat Zalikas de hond kon behandelen. Dat gebeurde , met de belofte dat na volledige genezing de hond zou worden teruggegeven. Maar Zalikas was niet van zins dat te doen, dus na genezing kwam de hond niet terug. Waar de hond dan wel is, is onbekend.
Via internet en lokale protestacties probeerde de eigenaar met sympathisanten de hond terug te krijgen, maar Stichting Zalikas bleef doof voor de protesten. Dus werd een kort geding aangespannen. De rechter stelde daarbij Zalikas volledig in het gelijk, immers, het contract, met daarin de genoemde voorwaarden, was rechtsgeldig.
Want, zo stelt de rechter, bewoordingen op internet als “‘het opnemen van een hond in uw gezin’, van ‘een eigen baasje’ voor de hond, van ‘een levenslange keuze voor de hond maar ook voor u’ en van ‘adoptie’ in plaats van ‘opvang’, zijn in deze bewoordingen die niet duidelijk op een koopovereenkomst wijzen. Zeker niet tegenover de tekst van de akte die daartoe duidelijk niet spreekt.” Ook staat er “opvanggezinnen”, en dus wordt nergens over een koopovereenkomst (en dus eigendom) gesproken, alleen over “opvang”. En dat Zalikas de hond niet teruggeeft vindt de rechter wel best, immers, volgens de rechtbank had de eigenaar al laten weten geen verdere bemoeienis met Zalikas meer te willen hebben. Dus, zo meent de rechter, de hond hoeft niet terug, en de man moet ook de proceskosten betalen. Het geld dat de man betaalde voor de opvang van de hond komt uiteraard ook niet terug.
Wellicht is het begrijpelijk dat Stichtingen voor opvangdieren en asiels zelf het eigendom willen houden. Daar zal een reden voor zijn.
Wel is het zo dat dit soort contracten en voorwaarden zelden op websites van stichtingen te vinden zijn, en pas duidelijk worden als je de hond gezien hebt, en meestal al in je hart gesloten. Bijna net als bij broodfokkers is dat dus te laat. Een dergelijk contract hoeft niet noodzakelijkerwijs verkeerd te zijn, maar houdt wel in dat je alleen maar als “opvangadres” fungeert, wel voor alle lasten opdraait, maar geen uiteindelijke zeggenschap hebt en dus de hond zomaar kunt kwijtraken. En dat is iets wat potentiële opvangadressen zich erg goed moeten realiseren.
bron