Hond met epilepsie heeft grote impact op eigenaar
Eigenaar hond met epilepsie geeft veel op voor de hond
Ideopathische, ook wel primaire, epilepsie komt bij 1 tot 2% van alle honden voor. De exacte frequentie varieert per ras, regio en land. Het komt vaker voor bij de rasgroepen herders, jachthonden en dogachtigen. Ook binnen de verschillende rasgroepen zijn er uitschieters. Ook de frequentie varieert, met name bij genetische epilepsie, in de tijd. Het is duidelijk dat de epilepsie een grote impact op de hond heeft, vooral als de aanvallen frequent zijn. Verkrampen, neervallen, iedereen kan zich er vermoedelijk wel wat bij voorstellen. Maar, zo blijkt uit een kwa,itatief onderzoek in Engeland, ook op de eiggenaren heeft het hebben van een hond met epilepsie een grote impact. Vrijwel alle eigenaren passen hun levensstijl –vaak substantieel- aan.
Tot nu toe, zo zeggen de onderzoekers- is er aan die eigenaren weinig aandacht besteed. Het onderzoek heeft zich tot dusver gericht op het ontwikkelen van behandelingen om idiopathische epilepsie te beheersen, de aandacht voor de emotionele en logistieke uitdagingen voor eigenaren bleef onderbelicht.
Dit nieuwe onderzoek heeft een 21-tal diepteinterviews met eigenaren gehouden, die op vrijwillige basis deelnamen. Doel was om te onderzoeken hoe het leven van eigenaren veranderde na de diagnose om meer inzicht in het leven van “de baas”” te vergaren.
De onderzoekers ontdekten dat alle geïnterviewden zich na de eerste aanval van hun hond herinnerden dat ze negatieve emoties voelden, zoals radeloosheid, angst, of onzekerheid over de toekomst van hun hond en de voortgang van de ziekte. Eerdere ervaring met epilepsie bij honden was zeldzaam, en eigenaren waren geschokt en bedroefd door het optreden van de aanvallen van hun hond.
Ik denk dat ik het niet kan, het klinkt vreselijk, maar ik kan niet zoveel van hem genieten als vroeger, maar ik denk dat dat mijn angst is.
De impact die eigenaren ondervonden was groter dan door de onderzoekers werd verwacht. De meeste eigenaren hadden en hielden een emotioneel hechte band met de hond, maar het bezit van een hond met epilepsie had wel een aanzienlijke invloed op hun levensstijl. De gevolgen waren van invloed op vele aspecten van de dagelijkse routines en in sommige gevallen zelfs op de betaalde werkzaamheden, de banen, van eigenaren. De onvoorspelbare en soms slecht uitkomende timing van aanvallen had een negatieve invloed op de slaap en het welzijn van de eigenaren. Deze onvoorspelbaarheid gaf sommige eigenaren ook het gevoel dat ze leefden met "een tikkende tijdbom". Directe effecten, zoals die op financiën en tijd, en indirecte effecten zoals sociaal isolement en slaapgebrek, waren duidelijk. De significantie van deze effecten leek verband te houden met de frequentie van aanvallen van de hond. Vanwege een hechte band tussen hondenbezitters waren eigenaren doorgaans bereid om deze veranderingen aan te brengen om voor hun hond te zorgen.
Andere beperkingen die de eigenaren tegenkomen waren onder meer strikte dagelijkse medicatieschema's en moeite met het vinden van hulp bij het verzorgen van hun hond. Dit, in combinatie met de angst om hun hond zonder toezicht achter te laten, had in sommige gevallen sociale implicaties en leidde tot een toenemend gebruik van internet en onlinegroepen voor ondersteuning door lotgenoten. Eigenaren meldden ook dat vrienden, familie en collega's niet altijd de omvang van de vereiste toewijding begrepen.
Amy Pergande, hoofdauteur van het onderzoek, zei: "V eel van de deelnemers hadden gewillig vele aspecten van hun dagelijkse routine voor hun honden veranderd, zowel sociaal als beroepsmatig, en soms ten koste van hun eigen kwaliteit van leven. Dit onderzoek benadrukt dat verdere overweging van deze factoren door dierenartsen en de vrienden en families van eigenaren van deze honden de kwaliteit van leven van de eigenaar zou kunnen verbeteren en de verlening van aanvullende, broodnodige ondersteuning zou kunnen vergemakkelijken.”
Rowena Packer, onderzoeksleider op het gebied van epilepsie bij honden bij het Royal Veterinary College, zegt: `` Epilepsie kan een buitengewoon moeilijke aandoening zijn voor eigenaren om te beheren, waar de liefde, tijd en geld die eigenaren besteden aan hun honden niet is noodzakelijkerwijs gepaard met een aanzienlijke verbetering van hun toestand, met aanvallen die vaak onverminderd doorgaan. Ons onderzoek heeft eerder niet-onderkende of ondergewaardeerde effecten aan het licht gebracht die de epilepsie in het leven van deze eigenaren heeft geïntroduceerd. Begrip en het zich bewust zijn van deze zaken zou dierenartsen kunnen helpen het gesprek met de eigenaren van honden met epilepsie beter te voeren, om te voorkomen dat eigenaren het gevoel hebben dat sociale media de enige plek is waar ze zich ondersteund en begrepen kunnen voelen ”.
De onderzoekers zeggen wel dat het onderzoek ietwat “gekleurd” wordt door het feit dat de ondervraagden zichzelf meldden, en dat het merendeel van de ondervraagden vrouwen waren. wat mogelijk komt omdat vrouwen meer bereid zijn om deel te nemen of zichzelf beschouwen als een belangrijkere zorgverlener.