• Trubel, de dove therapiehond
  • Trubel, de dove therapiehond

Trubel, de dove therapiehond

Leestijd
6 minuten
Tot nu toe gelezen

Trubel, de dove therapiehond

wo, 11/30/2016 - 21:03

Eric van Eck uit Moore, Oklahoma, heeft een heel speciale hond. Dit is zijn verhaal.

"We gingen naar de lokale dierenwinkel om voer te halen voor onze drie oudere honden. Belle was onze 15 jaar oude stabij die we uit Nederland hadden gehaald, Jazie is een van haar pups en Crystal is onze 13 jaar oude adoptiehondje dat we uit een “Tweedekans-opvang” in Colombia hadden gehaald.

Toen we de winkel binnenkwamen was er een adoptie-evenement gaande, georganiseerd door een ander “Tweedekans-opvang”, deze kwam uit Norman, Oklahoma. We liepen langs de bench met dat kleine brave pupje dat daar zo zoet zat was er iets in dat kopje dat me raakte. Ik vroeg naar de achtergrond van het dier en ze vertelden dat het een hondje was van zes maanden oud, genaamd Claret. Ze dachten dat ze een kruising Jack Russel x Shih Tzu was en vertelden dat ze al twee eigenaren had gehad en was teruggebracht omdat de mensen niet met haar doofheid konden omgaan. We konden het niet over ons hart verkrijgen dat mooie, leuke hondje daar te laten.

Mijn vrouw viel ook op haar en het leek ons niet zo’n groot probleem dat ze doof was. We wisten dat Belle een geweldige moeder was; zij had Crystal indertijd onder haar hoede genomen of ze haar zelf geworpen had. Daarom dachten we dat de andere honden haar moeiteloos zouden accepteren.
Dat was wel even een vergissing… Toen we thuis kwamen met haar was het of Claret een ontploffende bom was. Ze joeg de andere honden door het huis en was zo snel dat het iedereen, zowel ons als de honden, op de zenuwen werkte.

Tegen die tijd realiseerden we ons dat ze niet erg goed behandeld kon zijn, aangezien ze verschrikkelijk angstig en onzeker was. We hoefden onze hand maar op te heffen of ze kroop in elkaar als een hond die slaag verwachtte. Haar onzekerheid uitte zich ook in ander gedrag; waar ze maar kon knaagde ze aan stoelpoten, boeken, tijdschriften en alle meubelen die in haar bek pasten.
Ze probeerde op de kattenkrabpaal te klimmen omdat er kattenvoer op stond, ze klom op tafel en als klap op de vuurpijl plaste ze tweemaal op de beddensprei die natuurlijk alleen chemisch gereinigd kan worden.

We zagen haar onzekerheid in vrijwel alles wat ze deed, de hele dag door. Als ze sliep en we maakten haar wakker schoot ze als een pijl de kamer door, alsof ze slaag verwachtte. Week na week probeerden we wat we konden om haar zich thuis te laten voelen. Door alle problemen noemde mijn vrouw haar vaak “a little bit of trouble” en daardoor kwamen we op het idee voor een nieuwe naam. Er was toen een televisieserie die “Grimm” heette, waarin een van de vrouwelijke karakters “Trubel” heette, maar dat werd uitgesproken als “trouble”. Zo kreeg Trubel haar naam.

In het verleden had ik jachthonden getraind voor de jacht op veerwild. De eerste was een Ierse setter, daarna kwam een beagle die ik trainde tot het niveau waarbij ze op heel korte afstand bleef, zonder lijn. Daarna trainde ik de twee Stabijs voor de vogeljacht. Maar geen van die trainingsmethodes werkte voor Trubel. Ik had ook nooit voer hoeven gebruiken als motivatie voor de training.
Na een paar maanden kwam ik in een basisgehoorzaamheidsklas terecht waar wel voer werd gebruikt om te motiveren. En dat werkte voor Trubel. Zo konden we haar de basis leren voor de gewone dingen in het dagelijks leven. Toen we eenmaal contact wisten te maken bleek ze snel en makkelijk te leren, en ik moest handsignalen gaan gebruiken die duidelijk waren voor haar. Het zorgde er al snel voor dat we een sterke band ontwikkelden en omdat ze zo snel was wilde ik flyball proberen. Maar dat werkte niet want ze haalde de ballen alleen als ze zin had om te spelen. Soms is ze wel een beetje koppig…

Hoe meer ze leerde, hoe sterker de band werd met ons en met onze andere honden. Als we haar meenamen naar winkels en ze ontmoette andere honden merkten we dat ze eigenlijk iedereen aardig vond, als ze maar vriendelijk en stabiel waren. Op een dag namen we haar mee naar de “Canine Sports Academy” voor haar training toen er mensen waren die TDI (Therapy Dogs International) kwamen promoten. Aangezien het met die flyball niets was geworden bedacht ik dat we wel konden kijken of ze door het examen voor therapiehond kon komen. CSA had een speciale cursus om je hond op te leiden voor het TDI-examen. Trubel vond het allemaal even geweldig, en de enige fout die ze maakte tijdens het examen was door een fout van mij; ik beloonde haar voor de oefening was afgelopen en toen stopte ze natuurlijk. We mochten het overdoen en toen deed ze het perfect.
Het was wel grappig te zien dat de anderen in de groep maar niet begrepen wat wij aan het doen waren met die gebaren en in stilte. Maar toen ze hoorden dat Trubel doof was werd dat duidelijk.

Toen we onze erkenning hadden en de papieren officieel waren geregeld stuurde TDI ons naar diverse plaatsen waar therapiehonden nodig zijn.  Op het moment bezoeken Trubel en ik drie verzorgingshuizen, een doen we elke week en de andere twee maal per maand. Verder is er een erg leuk project in een openbare bibliotheek waarbij kinderen aan honden voorlezen. We zijn ook kortgeleden gestart met een project op een basisschool, waar we een keer per maand heengaan. We gaan ’s middags en Trubel is de enige hond in de groep die geen enkel probleem heeft met de autistische kinderen daar. Haar naam is altijd goed om het ijs te breken bij kinderen. Bij ouderen verbaast haar naam vaak; ze vragen waarom we zo’n lieve hond zo noemen en dan is het verhaal een mooie manier om contact te maken.

Een pup hebben die “a little bit of trouble” was en die veranderde in zo’n lieve hond is geweldig. Het enige dat er nodig was, was tijd en de zekerheid van een veilige plek en kijk nu eens: een geweldige hond die anderen ontzettend veel geeft. Ze had gewoon een bezigheid nodig.
Haar enige overgebleven ondeugd is dat ze nog steeds op de koffietafel springt en ons dan lijkt te vragen: “En wat wou je eraan doen?”
Nouja. Dat vergeven we haar maar."

Eisen voor een TDI therapiehond

Een therapiehond moet een uitmuntend temperament hebben. Dit betekent dat de hond open en vriendelijk moet zijn naar alle mensen: mannen, vrouwen en kinderen. De hond moet tolerant zijn naar andere honden (van beide geslachten) en niet agressief naar andere huisdieren.
De hond moet een niet corrigerende halsband of tuig dragen.

Het examen voor therapiehond bevat de volgende onderdelen:

Test 1
Binnenkomen en begroeten. 

Tijdens de begroeting wordt bij de hond de halsband/tuig geïnspecteerd en worden poten, nagels, oren, vachtverzorging en staart bekeken.

Test 2
Inchecken en blijven uit zicht

De handler moet zichzelf inchecken. Hij krijgt een zitplaats toegewezen en moet de hond daar afleggen. Na het invullen van de formulieren wordt een helper gevraagd bij de hond te blijven en verdwijnt de handler voor een minuut uit beeld.

Test 3
Bij mensen in de buurt zijn

Terwijl de handler met de hond naar de kamer van de patient loopt komt hij mensen tegen, waarvan sommigen de hond zullen willen aanraken. De hond moet dat vriendelijk en neutraal accepteren.

Test 4
Zit en blijf

De examen-deelnemers stellen zich op in een rij met de hond zittend naast zich. De handlers verwijderen zich van de hond en wachten met hun gezicht naar de hond toe tot ze weer terug kunnen keren naar de hond.

Test 5
Af en blijf

Gelijk aan test 4 maar in liggende positie

Test 6
Hierkomen aan lange lijn

De lange lijn wordt gebruikt om calamiteiten te voorkomen.
De handler verwijderd zich van de groep op ruime afstand en legt de hond af.
Hij loopt weg van de hond en roept deze vervolgens op commando.

Test 7
Een patient bezoeken

De hond moet toegankelijkheid tonen en laten zien dat hij zich graag laat aaien. Kleine honden worden op schoot geplaatst bij de patient, medium honden worden op een stoel naast de patient gezet, grote honden blijven staan.

 

Fase II
Test 8
Reacties op ongebruikelijke situaties.

De hond moet een klein volg-parcours afleggen met linker- en rechterdraaien erin. Tijdens dit parcours zijn de volgende ongebruikelijke situaties ingevoegd:
Er komt iemand langs op krukken
Iemand holt langs (nadert van achteren), al roepend: Sorry, sorry! Terwijl met handen gezwaaid wordt. Het kan iemand zijn op een fiets, lopend, of op een willekeurig hulpmiddel voor lichamelijk gehandicapten.
Er loopt iemand langs die iets met veel lawaai laat vallen. Mogelijk is er ook een stofzuiger die aanstaat.
Tijdens al deze zaken dient de hond gewoon te blijven volgen en alle dingen die gebeuren te negeren.

Test 9
Iets weigeren, deel 1

De handler komt iemand tegen in een rolstoel. De hond moet contact maken. De hond krijgt vervolgens iets aangeboden door de persoon in de rolstoel. De handler vertelt de hond dit niet aan te nemen. Welk commando gebruikt wordt is aan de handler.
De handler moet uitleggen aan de persoon in de rolstoel waarom de hond het voedsel niet aan mag nemen (bv allergie).

Test 10
Iets weigeren, deel 2

De handler loopt ergens met de hond en er ligt voedsel. De hond mag het niet pakken of eraan likken.
Er staat ook een kom water. De hond mag niet drinken.

Test 11
Een andere hond ontmoeten

Een vrijwilliger met een demo-hond komt de handler tegen. Hij stelt de handler een vraag en na een kort gesprek gaan de twee weer uit elkaar.

Test 12
Een deuropening doorgaan om de instelling te betreden

Een tweede persoon moet normaal door een deuropening kunnen gaan als de handler met hond daar ook door wil. De handler moet de hond hiervoor stil kunnen zetten in sta, zit of af, hiervoor mag de makkelijkste positie voor de hond gebruikt worden.

Test 13
Reactie op kinderen

Een groep kinderen speelt, terwijl zij rennen, met ballen gooien, gillen, dingen laten vallen en alles doen wat kinderen normaal doen als zij spelen.

1: de handler loopt langs de spelende kinderen
2: de hond moet af liggen naast de handler
3: de handler leest een boek terwijl de hond naast hem blijft liggen
4: de hond MOET mijn zijn rug naar de kinderen liggen

De testonderdelen kunnen wijzigen zonder voorafgaande aankondiging.