• Omdenken
  • Omdenken

Omdenken

Leestijd
2 minuten
Tot nu toe gelezen

Omdenken

zo, 03/04/2018 - 17:18

Na mijn aanvraag voor een hulphond gaat het proces verder met een beoordeling. En mijn beoordeling begon met een telefoontje. Een dame van de organisatie stelde me nog meer vragen over waarom ik dacht dat een assistentiehond de juiste keuze voor mij was. Ze legde ook meer uit over haar organisatie. Aan het einde van het gesprek maakten we een afspraak voor een huisbezoek.

Een aantal dagen later arriveerde een andere dame bij mij thuis, samen met een vriendelijke man en een hulphond in training. Ik denk niet dat er mij ooit zoveel vragen gesteld zijn, maar ik kon ze gemakkelijk beantwoorden. Uiteindelijk kwamen we op het onderwerp dat het nemen van de hond ook iets betekent voor wandelingen, uitlaten. Ik heb toen uitgelegd dat ik hier hulp bij nodig heb. Ik ben bijna blind en gebruik een rolstoel, en ik kan dus niet zelfstandig naar buiten gaan. Ik kan ook geen elektrische rolstoel besturen, dus een combinatie van geleidehond en hulphond was geen in ieder geval optie. Ik legde uit dat mijn huisgenoot en zorgverlener Jessica de hond voor en na het werk mee uit zou nemen, en dat ik iemand zou zoeken die me zou helpen om hem op het midden van de dag ook mee uit te nemen. Eventueel zouden we een hondenuitlaatservice gebruiken.

Aan het einde van het gesprek kreeg ik te horen dat ik een telefoontje zou ontvangen als de organisatie alle informatie uit de beoordeling hadden bekeken.

Het telefoontje dat ik ontving was niet prettig. Ik kreeg te horen dat mijn aanvraag voor een hulphond was geweigerd. De reden; ik kon niet zelfstandig de hnd meenemen voor een wandeling.. Ik was teleurgesteld en flink gefrustreerd, maar ik bleef kalm. Ik legde uit dat ik hun beslissing niet begreep. Ze gaven vaak geleidehonden aan jonge kinderen met autisme. Deze kinderen lopen ook niet zelfstandig met hun honden. Waarom zijn mijn omstandigheden anders? De dame aan de telefoon begreep mijn punt. Ze zou het met collega's bespreken en terugbellen.

Het duurde een paar dagen voor de  organisatie mij terugbelde. Maar toen dat gebeurde, was ik zeer onaangenaam verrast. De organisatie had hun beslissing niet gewijzigd, ik kreeg geen hond. Maar er was een lichtpuntje, de man die bij mijn beoordeling aanwezig was, werkte ook voor een andere organisatie, Personal Service Dogs genaamd. Als ik iemand zou kunnen vinden die me overdag zou helpen met het uitlaten van mijn hond, zouden ze me alsnog een hulphond geven.

Dus begon zo mijn eerste echte uitdaging. Ik had iemand nodig die niet alleen bereid was om mij met mijn rolstoel te duwen. Want het zelf met de hond kunnen lopen, hem te corrigeren als hij iets verkeerds doet, hem opdrachten te geven en hem te belonen voor goed gedrag is iets heel belangrijks voor mij. Dit betekende dat ik “ogen” nodig had. Ik deelde een korte versie van mijn verhaal op de website “VraagElkaar” en vroeg of iemand mij wilde helpen. En ja, binnen 24 uur had ik twee zeer gewillige buddy's. Al snel werd duidelijk dat we heel goed met elkaar konden opschieten. Ik zo werd ik op de wachtlijst van de assistentiehonden gezet. Nu, een jaar later zijn de wandelingen buiten erg leuk. Mijn buddy's zijn geweldige mensen met wie ik kan praten en waarmee ik grappen kan maken. Ze zijn ook een fantastisch paar ogen. Het is een geweldig voorbeeld van omdenken. Rustig blijven in een frustrerende situatie en vragen stellen die anderen helpen je situatie anders te zien, kunnen je echt een heel eind helpen.

foto: met dank aan vraagelkaar