• All dogs go to Heaven
  • All dogs go to Heaven

All dogs go to Heaven

Leestijd
3 minuten
Tot nu toe gelezen

All dogs go to Heaven

za, 12/24/2016 - 22:33

Een verhaal voor kerst

Hoe authentiek het verhaal is weten we niet. Maar zo rond de kerst is het een mooi verhaal. In de VS wordt het mond-op-mond al heel lang verteld.

Het gaat over Sam, een oude man, die in de heuvels van de staat Virginia woonde. Op een dag werd hij heel moe tijdens zijn wandeling, en ging even in het hoge gras liggen voor een kort slaapje. Hij krijgt een heel levendige droom. Hij schrikt wakker en veegt het zweet van zijn gezicht. Dan valt het hem op dat zijn oude, met aderen doorgroefde handen weg zijn, Hij heeft de handen van een veel jongere man. En, hij voelt zich zelfs jonger. Als hij om zich heen kijkt staat hij in een vertrouwde omgeving, het gebied bij de Jackson rivier in de lente. Een van zijn meest favoriete plekken. En dat niet alleen, zijn hond Sproet is bij hem, zijn hond uit zijn tienerjaren. Hoe kan dat? Sproet is immers al jaren dood…

Sam knielt en aait het hoofd van Sproet. Als hij in de donkerbruine hondenogen kijkt hoort hij zichzelf zeggen hoezeer hij Sproet mist, en dat hij altijd zijn beste vriend was tijdens een moeilijke periode in zijn leven. Het voelt allemaal zo “echt” dat Sam besluit dat hij zelf is overleden, de brug over is gegaan. Maar hij maakt het beste van de situatie en het gezelschap van Sproet, en spelt met de hond zoals hij al jaren niet heft gedaan.

Na een tijdje spelen worden Sam en sproet allebei dorstig, en hij roept de hond om op zoek te gaan naar wat koel water. Samen lopen ze de weg af…

Na een korte wandeling komen ze bij een omheind stuk land, met daarop een witmarmeren gebouw, bekleed met goud. De poort lijkt gemaakt van parelmoer, en een man met een lange baard in een fraaie mantel met een groot in leer gebonden boek houdt de wacht.

 Waar ben ik” vraagt Sam. “Nou zoon” antwoord de man “dit is de Hemelpoort, de toegang tot de hemel.” Sam is opgelucht, en vraagt de man of hij naar binnen mag om wat water te drinken. “Jazeker” antwoord de man nadat hij even door het boek heeft gebladerd “Je naam staat er in. Alleen, je moet je hond hier laten, honden zijn niet toegestaan in de hemel…”

Sam kijkt naar Sproet, die hem met de o zo vertrouwde bijna smekende hondenblik aankijkt. Hij kriebelt de oren van Sproet, en besluit dat hij zich geen plek kan voorstellen zonder Sproet, en als Sproet niet welkom is in de hemel, hij dan zelf ook maar niet gaat. De man fronst, en benadrukt nogmaals dat er maar een keer een kans is om de hemel binnen te gaan, een tweede kans komt nooit.

Dat is een moeilijke beslissing, wie zou niet naar de hemel willen. Maar toch, Sam kan Sproet niet achterlaten, net nu hij hem weer gevonden heeft. Nooit zullen ze meer zonder elkaar zijn, besluit hij. Sam keert zich om en loopt van de poort weg, verder de weg op.. Sproet op zijn hielen.

Het is een mooie warme dag, dus de wandeling is aangenaam. Niet lang na de poort komen ze bij een kleine boerderij, niets bijzonders, maar netjes en schoon. Het witgeverfde houten toegangshek staat open en Sam en Sproet lopen er doorheen. Op het grasveld zit een man in spijkerbroek en houthakkershemd in een oude, houten schommelstoel een boek te lezen.

 “Kan ik misschien wat water krijgen” vraagt Sam aan de man. Die kijkt op, en glimlacht. “Tuurlijk, er is daar een waterpomp, voor je hond staat er ook wel een bak” En inderdaad, Sam en Sproet vinden het water en lessen hun dorst. De man wenkt hen en ze lopen het gras weer op, waar ze bij de man gaan zitten, Sproet met zijn hoofd op de knieën van Sam.

 “Hoe heet het hier?” vraag Sam aan de man. “Wel, dit is de Hemelpoort” antwoord deze. Sam raakt in verwarring.. “Huh, een man een stukje terug zei dat daar de hemelpoort was, wat is het nu?”.

 “Bedoel je dat witte gebouw met al dat goud?  Dat is eigenlijk de hel” antwoord de man. “De man met de baard is de duivel zelf” Sam kijkt bezorgd “Waarom doe je daar niets aan, die man staat de boel te bedriegen, mensen vergissen zich zo tussen hemel en hel”

De man kijkt Sam aan en antwoord “Waarom, de duivel doet daar de laatste screening. Denk je nu echt dat God iemand in de hemel wil hebben die bereid is zijn hond achter te laten? No way… jij en je hond zijn welkom hier”

En zo komt Sam in de hemel, met Sproet. Want daar is plek voor mensen en honden…

De hond in dit verhaal was oorspronkelijk een American Coonhound. Met dank aan Nationalpurebreddogday.com

De redactie van Dogzine wenst u fijne kerstdagen, met uw hond…


bron

National Purebred Dog Day