Honden rouwen om een overleden maatje
In een recent nummer Van Dogzine schreven we al over het verdriet van honden als een maatje sterft. En ook dat er nog geen onderzoek naar gedaan is. Daar is nu verandering in gekomen.
Een onderzoek onder hondenbezitters in Italië meldt dat 86 procent van hen negatieve veranderingen zag in het gedrag van een overlevende hond na de dood van een gezelschapshond in hetzelfde huishouden - onder andere zocht de overlevende hond doorgaans meer aandacht, at minder en werd er enkele maanden na het evenement minder gespeeld. Conclusies die overeenkomen met het (kleine) onderzoek dat Dogzine zelf hield.
Er werd een kwantitatieve analyse van verdrietgerelateerde reacties bij zowel honden als eigenaren uitgevoerd, met behulp van de gevalideerde online Mourning Dog Questionnaire. De enquête werd ingevuld door 426 Italiaanse volwassenen die minstens twee honden hadden gehad, van wie er één stierf terwijl de andere nog leefde. Het onderzoek had tot doel te onderzoeken of, hoe en wat een hond kan ervaren na het verlies van een maatje. Meervoudige logistische regressie geeft aan dat zowel een vriendschappelijke of ouderlijke relatie tussen twee honden, maar ook het feit dat honden vroeger voedsel deelden en het verdriet en de woede van de eigenaar de belangrijkste voorspellers zijn van negatieve gedragsveranderingen, aldus de onderzoekers. Volgens de antwoorden van hondenbezitters, veranderde de overlevende hond na de dood van zijn huisgenoot zowel in termen van activiteiten (“spelen”, “slapen” en “eten”) als emoties (angst), die optraden als een functie van de kwaliteit van de relatie tussen de twee dieren. Daarentegen had de tijd die de twee honden samen hadden doorgebracht geen effect op het gedrag van de overlevende hond. Deze bevindingen geven aan dat een hond rouwgerelateerde gedrags- en emotionele patronen kan vertonen wanneer een naaste soortgenoot sterft, waarbij aspecten van de laatste mogelijk verband houden met de emotionele status van de eigenaar. die zich voordeed als een functie van de kwaliteit van de relatie tussen de twee dieren.
Dit artikel is een premium-artikel,beschikbaar voor abonnee's van ons blad en website-abonnee's. Het hele artikel is alleen beschikbaar voor abonnees.
Wilt u toegang, kijk dan hier voor de mogelijkheden
Gedragsveranderingen bij honden
Verschillende negatieve gedragsveranderingen werden vaak gemeld bij de overlevende hond na het overlijden van de andere hond: meer aandacht zoeken (67%), minder spelen (57%), verminderde activiteit (46%), meer slapen (35%), angst nam toe (35%), minder eten (32%) en vocalisatie nam toe (30%).
Wanneer gedragsverandering werd waargenomen, observeerde 24,9% van de eigenaren dit gedurende meer dan 6 maanden, 32,2% tussen 2 en 6 maanden, 29,4% gedurende minder dan 2 maanden. Bij 13,4% van de eigenaren werden geen gedragsveranderingen waargenomen. Geslacht van het dier (r = 0.048; p = 0.324), onzijdige status (r = 0.069; p = 0.153), leeftijd bij overlijden (r = 0.009; p = 0.856) en ras (r = 0.030; p = 0.541), maar ook het bekijken van het lijk (r = 0,028; p = 0,570), had geen invloed op de duur van gedragsveranderingen, wanneer ze zich voordeden. Tabel 1toont de correlaties tussen relatiegerelateerde kenmerken en gedragsveranderingen die zijn waargenomen bij de overlevende hond na het overlijden van de andere hond. In het bijzonder kan worden opgemerkt dat de duur van de relatie tussen de twee honden positief correleerde met "minder spelen", "minder activiteit", "meer slapen", maar er werd geen correlatie gevonden met variabelen als "toegenomen angst", “vocalisatie toegenomen”, “aandacht zoeken toegenomen” en “duur van de gedragsverandering”. Ook werd een vriendschappelijke en ouderlijke relatie tussen de twee honden geassocieerd met sterkere gedragsveranderingen, terwijl er geen associatie werd gevonden tussen gedragsvariabelen en een agonistische/wederzijdse tolerantierelatie.
Hondenbezitters rapporteerden verschillende statistisch significante veranderingen bij de overlevende hond na de dood van de gezelschapshond, zowel in termen van activiteiten (“spelen”, “slapen” en “eten”) als emoties (angst), die optraden als een functie van de kwaliteit van de relatie tussen de twee dieren. Daarentegen had de tijd die de twee honden samen hadden doorgebracht geen effect. Dit benadrukt het belang van verschillende controles die zijn ingevoerd om rekening te houden met het risico van verwarring die leidt tot vooringenomenheid in de rapportage van de eigenaren. Wanneer de relatie als vriendelijk werd beoordeeld (versus agonistische of wederzijdse tolerantie), had de overlevende hond significant meer kans (1,3 keer) om minder te spelen en meer of vergelijkbaar te eten na het overlijden. Emotioneel eten, of veranderingen in eetgedrag als gevolg van negatieve emoties, is gemeld bij honden. Een ouderlijke relatie (gedefinieerd als ouder-nakomelingrelatie) was een significante voorspellende factor voor vermindering van het eten van de overlevende hond.
Honden die in hetzelfde huishouden wonen, kunnen een sterke affiliatieve band ontwikkelen, ongeacht of ze een verwantschapsrelatie hebben . Vanuit ecologisch oogpunt zijn zowel affiliatieve als ouderlijke banden belangrijke componenten van de natuurlijke sociale organisatie van loslopende honden. Groepen loslopende honden zijn vaak samengesteld uit familieleden, van wie wordt verwacht dat ze hechte familiebanden aangaan. Sociale dieren hebben een sterke neiging om samen te werken en hun gedrag te synchroniseren, en dit gebeurt ook bij gedomesticeerde honden. Deze coördinatie van groepsactiviteiten is van fundamenteel belang om de groepscohesie te behouden en uiteindelijk de dieren in staat te stellen de voordelen van een sociaal leven te genieten , en kan worden verstoord in het geval van een sterfgeval in de groep. Een sterke band tijdens het leven kan er dus toe hebben geleid dat twee honden in onze studie hun routines hebben geïntegreerd, wat de veranderingen kan verklaren die zijn waargenomen na het overlijden in het gedrag van overlevende honden. Ter ondersteuning van deze hypothese vonden de onderzoekers dat als honden tijdens het leven voedsel deelden, de overlevende hond meer kans had om zijn/haar activiteitenniveau te verminderen en meer te slapen na het verlies.
Er kunnen drie scenario's worden gebruikt om het resultaat te interpreteren. Ten eerste kunnen we veronderstellen dat een perceptie van lijden of woede van de eigenaar angst kan veroorzaken bij de overlevende hond. Dit wordt ondersteund door sociale-referentieonderzoeken waaruit blijkt dat honden hun gedrag aanpassen in overeenstemming met de positieve of negatieve emotionele reactie van hun eigenaar; dit kan afhangen van hun sociale banden, zoals eerder is aangetoond bij niet-menselijke primaten. Ten tweede kunnen het lijden, de woede en het psychologische trauma van de eigenaar van invloed zijn geweest op hoe zij de emotionele status van hun hond waarnamen. Een ander intrigerend resultaat is dat de overlevende honden geen verschil in gedrag vertoonden, afhankelijk van het feit of ze het lichaam van de overleden hond hadden gezien of niet. De resultaten lijken in lijn met andere rapporten over gezelschapshonden waarin 58% van de overlevende honden het lichaam van hun overleden metgezel bekeek. Hoewel de onderzoekers het gedrag van honden bij het lijk niet specifiek hebben onderzocht, meldde Walker dat bij het bekijken van het overleden dier bij 73% van de honden werd gemeld dat ze aan het lichaam van een dode hondengenoot snuffelden en onderzochten, terwijl slechts een klein aantal geen interesse toonde.
Chemische signalen die het onderzoek naar het dode lichaam in gang zetten, kunnen de reden zijn waarom een dier belangstelling toont voor een stervende soortgenoot 3 . Ten derde vanuit een overlevingsperspectief: het verlies van of dode soortgenoten kan een relevante bron van informatie zijn over potentiële risico's in een gebied en een trigger zijn voor daaropvolgende risicoverlagende gedragsverandering. Een overlevende hond kan een potentiële bedreiging waarnemen die voortvloeit uit de dood van een maatje en de hulp van de eigenaar zoeken om met deze situatie om te gaan; als de eigenaar zelf boos is of rouwt, is hij misschien minder in staat om de honden de hulp te geven die ze zoeken, wat resulteert in meer angst bij de hond. Ten slotte kunnen veranderingen in de houding en het gedrag van de eigenaar na de dood van de hond belangrijke factoren zijn in het gedrag van de overlevende hond als gevolg van het verwachten of anticiperen van gebeurtenissen die niet langer plaatsvonden.
Conclusie
Gedragsveranderingen die zijn waargenomen, en hun associatie met de relatie van de honden en de sociale banden van honden, kunnen wijzen op scheidingsstress na verlies. De tijdsduur dat de honden samenleven is niet voorspellend voor de gedragseffecten (een relatie die je zou verwachten als de resultaten gewoon een kwestie van verstoring van de dagelijkse routine van de hond zouden zijn omdat hun huisgenoot is overleden). Dit is potentieel een belangrijk welzijnsprobleem dat over het hoofd is gezien, gezien het relatief hoge aantal honden dat samenwoont met ten minste een andere gezelschapshond en de ouder wordende hondenpopulatie; dus ze lopen daarom een hoog risico om het verlies van een naaste soortgenoot te ervaren. Het begrijpen van gedragspatronen na verlies bij niet-menselijke dieren kan nuttig zijn bij het herkennen van de emotionele behoeften van deze dieren. Maar zelfs als we het belang van deze resultaten erkennen, kunnen we nog steeds niet bevestigen dat het verdriet was. Er is duidelijk meer onderzoek nodig.