• Raadsel van hondenzelfmoordbrug nog altijd niet opgelost

Raadsel van hondenzelfmoordbrug nog altijd niet opgelost

Leestijd
3 minuten
Tot nu toe gelezen

Raadsel van hondenzelfmoordbrug nog altijd niet opgelost

di, 08/22/2017 - 11:09

Is het een Urban mythe of schuilt er een kern van waarheid in?  Feit is dat de Overtoun Bridge voor lokale hondenbazen een angstiger oversteek is. Honden zouden hier massaal ‘zelfmoord’ plegen door van de brug af te springen. Met een gemiddelde van één overleden hond per jaar is de brug in het Schotse Milton (in de buurt van Dumbarton) inderdaad een opvallende plek.  En lokale honden gaan de brug dan liever ook niet over.

De verhalen zijn echt en niet uit de duim gezogen. Volledig betrouwbare, lieve honden kunnen op de brug van het een op het andere moment losbreken, naar de stenen leuning rennen en er overheen springen, om vervolgens ruim 15 meter lager op de rotsen de dood te vinden. De afgelopen 50 jaar zijn rond de 50 van dergelijke gevallen bekend. In sommige periodes is het extra druk, in 2005 sprongen in een half jaar vijf honden zo de dood in. Meer dan 600 gevallen van honden die probeerden te springen of de sprong uiteindelijk wel overleefden zijn geboekstaafd.

Opvallend detail, de honden springen bijna allemaal op precies dezelfde plek van de brug af, aan de rechterkant tussen twee “parapets”, een soort van ondersteunende muurtjes. En elke sprong vond plaats op een heldere, zonnige dag. Nog een detail, kortsnuithonden worden niet ongerust van de brug, het gaat allemaal om honden met relatief lange snuiten, zoals collies en labradors. Het is ook geen eenmalig iets, honden die de sprong wel overleefden en opnieuw over de brug lopen, vertonen vaak opnieuw het spronggedrag.

De Overtoun brug stamt uit 1895, gebouwd door de calvinistische Lord Overtoun, en het Victoriaanse gevaarte van steen passeert zo de stroom eronder.

De vraag die veel eigenaren van honden bezig houdt is uiteraard, waarom?  Gaat het echt om zelfmoordneigingen, iets wat in het dierenrijk op zijn zachtst gezegd ongewoon is, of speelt er iets anders?

Het zal Engeland niet zijn als er ook naar paranormale oorzaken is gekeken. Allereerst al de naam, “Overtoun” in het Keltisch zou staan voor “dunne plaatst” of “smalle plaats”, de plek waar hemel en aarde dicht bij elkaar zouden zijn. Van honden wordt beweerd dat ze gevoeliger zijn voor het paranormale (iets wat nog nooit bewezen is, maar ook nog nooit is bewezen dat het niet zo is). Verhalen dat de honden de geestverschijning van de Lady van Overtoun zien (haar verschijning zou ook in het huis van de inmiddels ook overleden lord gezien zijn). Een medium heeft geprobeerd de brug met haar hond over te steken, maar merkte zelf niets van geestaanwezigheid, alhoewel ze toegaf dat de hond in de buurt van de parapets wel begon te trekken aan de lijn. Overigens zijn er bij de brug geen menselijke zelfmoorden bekend, alleen in 1994 gooide een vader zijn tweejarige zoontje naar beneden, omdat het kind bezeten zou zijn. Korte tijd later probeerde hij zelf te springen, maar dat mislukte.

Een andere mogelijke verklaring is de gevoeligheid van honden voor menselijke gevoelens. Onderzoek heeft aangetoond dat honden inderdaad gevoelens van hun eigenaar kunnen “opnemen”, en daar op reageren. Het gaat o.a. om het onderzoek van Rupert Sheldrake. En het plaatsje Dumberton zou bekend staan als het meest depressieve plaatsje van heel het Verenigd Koninkrijk, met een sterke stijging in het aantal menselijke zelfmoorden. Anderzijds, de eigenaren van de zelfmoordhonden lieten stuk voor stuk weten zelf niet depressief of suïcidaal te zijn.

Als het geen suïcidale neigingen van hond of eigenaar of geestverschijningen zijn, wat dan wel?  Dr. David Sands heeft geprobeerd de brug uit een dierlijk gezichtspunt te bekijken. Allereerst liep hij de brug over met een 19-jarige hond die eerder een poging tot ‘zelfmoord’ overleefde. De hond bleef de hele brug vrolijk, tot bij de laatste twee parapets, opnieuw probeerde ze daar aan de lijn te ontkomen. Door haar leeftijd was springen onmogelijk, maar iet trok haar aandacht, door geur, zicht of gehoor. En dat iets was zo overweldigend dat het niet genegeerd kon worden door de hond.  Al snel bleek zicht niet het probleem, de leuningen zijn te oog om iets anders aan de hond te tonen dan granieten muren, zonder enige onderbreking. Was het dan een speciaal geluid dat of door bedrading of door de brug werd uitgestraald? Audio-experts bekeken elke vorm van geluid, hoorbaar en ‘onhoorbaar’, maar vonden niets wat de aandacht zou kunnen trekken.

 

Uiteindelijk bleek er wel een zekere aanwijzing te zijn voor geuren. Er zouden nertsen leven in het stuk onder de brug (naast muizen en eekhoorns), en in een experiment met de drie geuren van deze diersoorten bleken vooral de langneuzige honden vrijwel unaniem, in 70% van de gevallen, naar de nertsengeur te lopen. Was dat dan de oorzaak?

Een paar redenen zouden dat ondersteunen. De nogal penetrante geur van nertsen komt beter naar boven op zonnige, droge dagen. En de nertsen werden pas breder geïntroduceerd in Schotland rond de vijftiger jaren, het moment dat de mysterieuze zelfmoorden begonnen. Maar een paar redenen spreken het juist tegen. Ten eerste, waarom vertonen honden alleen dit rare gedrag daar, terwijl er toch een kleine 30.000 nertsen in heel Schotland lopen. En waarom de geur dan alleen precies op die plek op de brug te ruiken is. En mogelijk nog aparter, een lokaal bekende jager en natuurspecialist John Joyce beweert dat op dat stukje helemaal geen nertsen leven, en inderdaad, er zijn geen echte tekenen van nerts-bewoning gevonden.

Dus, voorlopig blijft het raadsel van de naar hun dood springende honden nog onbeantwoord. Uit voorzorg hebben inwoners van Milton wel bordjes geplaatst waarop eigenaren wordt aangeraden de hond aangelijnd te houden.