• Onderzoekers vinden gen immuunziekte Bullterriers

Onderzoekers vinden gen immuunziekte Bullterriers

Leestijd
3 minuten
Tot nu toe gelezen

Onderzoekers vinden gen immuunziekte Bullterriers

di, 03/27/2018 - 18:03

Letale acrodermatitis is een aandoening die bij honden alleen bij de Bull Terriër en Miniatuur Bull Terriër wordt gezien. De immuunziekte openbaart zich al bij jonge pups, vaak vanaf een paar weken oud. De gemiddelde levensverwachting van een hond met LAD komt niet boven de 2 jaar uit. Dat de ziekte autosomaal recessief vererft was al bekend, maar wetenschappers zijn er nu in geslaagd het gen te vinden dat in verband wordt gebracht met het ontstaan van deze ziekte.

LAD werd al in 1986 voor het eerst beschreven in het ras en sindsdien is er al enig onderzoek naar gedaan. Hoewel fokkers er vaak wel in slagen om lijders vroegtijdig te signaleren, is het nog niet gelukt om een goede behandelmethode te vinden. Daardoor is de prognose voor een pup met LAD nog steeds erg slecht. Omdat de ziekte autosomaal recessief vererft kunnen fokkers verrast worden met lijders in een nest waarvan beide ouderdieren gezond zijn. Als beide ouders één kopie van het gen dragen zullen ze zelf niet ziek worden, maar de ziekte wel kunnen doorgeven aan hun nakomelingen. Het combineren van twee dragers zorgt vervolgens voor de kans op LAD lijders in een nest. Een pup met LAD zal meestal al op vroege leeftijd een groeiachterstand oplopen.

De ziekte maakt het moeilijk voor de pup om bij z’n moeder te drinken en later om vast voedsel te eten. Ook wordt zijn groei beïnvloed door de infecties die hij oploopt door de verminderde weerstand. Een pup met LAD is vaak in het nest al herkenbaar doordat hij aanzienlijk kleiner is dan z’n nestgenootjes. Ook is er soms op die jonge leeftijd al sprake van huidirritaties, korstvorming en ontstekingen. Bij gekleurde pups met LAD is te zien dat het pigment langzaam vervaagd waardoor de kleur lichter wordt. Zwart verandert naar een grijsachtige kleur en ook het bruin wordt minder intens en lichter van kleur naarmate de pup ouder wordt. De pup beweegt zich ook moeizamer doordat de voeten wat gespleten zijn.
Naarmate de hond ouder wordt krijgt hij last van huidinfecties die ook de nagels en voetzolen kunnen aantasten. Doordat een hond met LAD een tekort heeft aan IgA, een antilichaam en onderdeel van het immuunsysteem, wordt de hond extreem kwetsbaar voor infecties die vooral de huid kunnen aantasten. IgA toont zich vooral in de huid en slijmvliezen. Dit is de reden dat hier ook de problemen zichtbaar worden bij een tekort aan IgA. De honden hebben vaak last van huidirritaties rond de poten, de snuit en de liezen. De voetzolen kunnen verdikt zijn en de nagels groeien abnormaal en brokkelen makkelijk af. Ook maagdarmproblemen komen voor doordat het slijmvlies in dit systeem ontstoken raakt, net als het longslijmvlies. Een ontsteking van het longslijmvlies wordt veel honden met LAD uiteindelijk fataal. Een andere doodsoorzaak bij LAD is euthanasie vanwege het ongemak en de vele pijnklachten.

Er is geen behandeling voor LAD, maar de levensverwachting van een hond kan gerekt worden met gebruik van medicatie en supplementen. Honden krijgen soms preventief antibiotica toegediend om de chronische ontstekingen onder controle te krijgen. Daarnaast bestaat de therapie grotendeels uit pijnbestrijding.

Zo’n behandeling is kostbaar en de resultaten zijn wisselend. Daarom kiezen sommige fokkers ervoor om een pup in te laten slapen zodra ze merken dat hij LAD heeft in plaats van deze te verkopen. Om meer te weten te komen over de achtergrond van deze ziekte onderzochten wetenschappers het genotype van honden met LAD en vergeleken het met dat van een grote controlegroep gezonde honden. Het DNA van 46 Bull Terriërs met LAD en dat van 294 gezonde Bull Terriërs werd met elkaar vergeleken, waarbij een duidelijk verschil werd gezien in het MKLN1-gen.
Later werd ditzelfde beeld bevestigd door het DNA van de honden met LAD te vergeleken met dat van 462 gezonde honden van 62 verschillende rassen. De Bull Terriërs met LAD bleken een mutatie te hebben op dit MKLN1-gen. Door deze ontdekking is de mogelijkheid ontstaan om een DNA test te ontwikkelen voor deze dodelijke aandoening. Door fokdieren te testen op het MKLN1-gen kunnen dragers in kaart worden gebracht. Hiermee kunnen fokkers voorkomen dat twee dragers gepaard worden en er dus lijders geboren zullen worden.

Hoe gemakkelijk het zal zijn om dragers te combineren met honden die vrij zijn voor deze genmutatie zal in de toekomst moeten blijken. De Bull Terriër is een ras dat een relatief hoog inteeltpercentage kent in de gehele populatie waardoor de genetische diversiteit beperkt is. Het Britse “Animal Health Trust” biedt vanaf januari 2018 de DNA test voor LAD aan voor Bull Terriërs en Miniatuur Bull Terriërs. Zij adviseren fokkers op hun website om vooralsnog geen dragers uit te sluiten van de fokkerij. In plaats daarvan kunnen zij veilig gecombineerd worden met een hond die vrij test op de MKLN1-genmutatie.

 

Bron

Animal Health Trust